Wacław Borowski (Łódź 1885 – Łódź 1954) – malarz, grafik, scenograf – w latach 1905-1909 studiował w Krakowie malarstwo u Józefa Mehoffera w Akademii Sztuk Pięknych i, równolegle, historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1909-1913 przebywał w Paryżu. Zafascynowany dawnym malarstwem, kopiował wiele obrazów w muzeach. W okresie 1911-1914 podróżował do Włoch, studiując sztukę renesansu. Lata 1914-1919 spędził w Szwajcarii. Po powrocie do kraju mieszkał w Warszawie, gdzie w latach 1927-1933 był profesorem malarstwa i kompozycji w Instytucie Sztuk Plastycznych. Czynny na wielu polach, zajmował się malarstwem sztalugowym, dekoracyjnym malarstwem ściennym (m.in. polichromie na Zamku Królewskim, na Rynku Starego Miasta w Warszawie), uprawiał grafikę (trzy teki litografii), projektował plakaty, ilustracje książkowe i scenografie dla teatrów Warszawy, Krakowa i Łodzi. Był współzałożycielem i prezesem grupy „Rytm”, członkiem Stowarzyszenia Grafików „Ryt”, należał do Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. Wiele wystawiał tak w kraju jak i za granicą, a jego prace wielokrotnie odznaczane były medalami i nagrodami. Twórczość Borowskiego należy do „klasycyzującego” nurtu polskiego malarstwa, związanego m.in. z artystami skupionymi wokół grupy „Rytm”. Jego obrazy wyróżnia zarówno dążność do syntezy i swoistego uproszczenia a nawet pewnej geometryzacji form, jak miękkość i statyka układów kompozycyjnych, opartych na rytmie ruchu, linii i płaszczyzn. Wrażenie ciszy, ładu i harmonii podtrzymuje łagodne światło i subtelna, pastelowa kolorystyka współtworząca liryczny nastrój pogodnej melancholii.